Mijn laatste blog is al weer een tijd geleden. Maar het boek van Hans Siepel, Bewustzijn, dementie en spiritualiteit is weer een trigger om te schrijven. Waarom? Het is een fascinerend onderwerp, zeker als je dementie van dichtbij meemaakt of meegemaakt hebt. Het boek begint met een heldere uitleg hoe wetenschap, filosofieën, religies, mythes en legendes door de eeuwen heen zich uiten over een ander bewustzijn, dan het egobewustzijn. Vandaar uit gaat het verder wat dit andere bewustzijnsniveau betekent met betrekking tot dementie.
De Integrale Yoga gaat ook uit van verschillende bewustzijnsniveaus en de reis, het avontuur naar het bewustzijn.(boek geschreven door Sri Aurobindo) Ik ga niet in herhaling treden, daarvoor nodig ik je uit beide boeken zelf te lezen. Wel ga ik proberen uiteen te zette waarom ik het boek van Hans Siepel ben gaan lezen.
Mijn moeder heeft ca 8 jaar geleden de diagnose dementie gekregen. We hebben haar zien we veranderen van vrouw die werkte op een notariskantoor, altijd netjes gekleed en gekapt. Sociaal en hulpvaardig naar mensen in nood. Naar een vrouw die totaal geen besef meer leek te hebben van de buitenwereld. Inmiddels is zij ruim 1 1/2 jaar geleden overleden. In die tijd heb ik mij vaak afgevraagd waar de yogafilosie en ziekte dementie elkaar ontmoeten. Wat gebeurt er met het bewustzijn van een persoon met de “ziekte” dementie? Het verval van het lichamelijke leek mij los te staan van het zielsbewustzijn. Ik vond het in die tijd een troostende gedachten dat je op zielsniveau contact kon houden.
Het boek Bewustzijn, Dementie en Spiritualiteit kwam 2 jaar na het overlijden onder mijn aandacht. Het leest als een feest der herkenning. Alle fasen van het proces diagnose naar uiteindelijk fysiek overlijden komen aanbod en worden in mijn ogen helder omschreven hoe iemand langzaam terugkeert naar zielsbewustzijn. Terug naar waar de zielsreis begon, met een leven vol indrukken en ervaringen, om eventueel ooit weer een nieuwe zielsreis te gaan maken.
Terug naar mijn moeder. Opgegroeid in een christelijke omgeving waarin ziekte en tegenslag een “straf” van God was. Alles was ze niet wilde was lichamelijke aftakeling, overkwam haar wel in haar laatste levensjaren. Ze was ook altijd bang dat ze geestelijk(lees mentaal) achteruit zou gaan. Mijn overdenkingen zijn nu: zou ze de uitleg van Hans Siepel hebben omarmd? Zou ze mentale rust gevonden hebben in het feit dat er op zielsbewustzijn contact kan blijven bestaan? Dat we kosmisch met elkaar verbonden zijn? Ik zelf vind het een hoopvolle gedachten en geeft, gevoelsmatig, het proces van de ziekte dementie minder “zinloze” ervaring, maar juist een boeiende spirituele ervaring. Neemt niet weg dat in ons huidige zorgklimaat het een zware tijd is om mensen met de diagnose dementie waardig te begeleiden.
